Pozostaniemy w klimatach Wielkiej Wojny Północnej i dziwnych losów żołnierzy. 25 maja 1703 roku forpoczta armii szwedzkiej dotarła do Torunia. Twierdza ta broniona była przez silny saski garnizon (ok. 6000 żołnierzy) dowodzony przez generałów Canitza i Robla –oficerowie ci odrzucili szwedzkie żądanie kapitulacji i rozpoczęło się oblężenie. W skład garnizonu wchodziły pododdziały z regimentów piechoty – gwardii, Goltz, Venediger, Reuss, Schulenburg, Kanitz, Droste i regimentu dragonii Brause. Wojska Karola XII odcięły miasto od zaopatrzenie z zewnątrz, czekając na przysłanie ciężkiej artylerii oblężniczej ze Szwecji. Dopiero 5 września artyleria ta, wraz z posiłkami szwedzkimi, dotarła do obozu Karola XII. W tym czasie saska załoga poniosła już ciężkie straty, głównie na skutek grasujących w mieście chorób – zaledwie ok. 2000 ludzi nadawało się do walki. Wciąż jednak sascy generałowie nie skłaniali się ku kapitulacji. Kiedy jednak 11 października Szwedzi zaczęli się przygotowywać do szturmu generalnego, obrońcy zdali sobie sprawę że ich godziny są policzone. Mimo że szturm nie doszedł do skutku, to 14 października 1703 roku Toruń poddał się Szwedom. Do niewoli pomaszerowało 236 oficerów i 4470 żołnierzy i podoficerów – jednak zaledwie 1121 z nich nadawało się do służby na linii frontu, reszta była chora lub ranna. Sasów przetransportowano na okręty szwedzkie stojące w ujściu Wisły nieopodal Gdańska i wysłano do Szwecji. Kilka tysięcy jeńców (dołączono do nich saskich żołnierzy wziętych do niewoli w walnych bitwach) których trzeba było żywić i pilnować wydawało się Szwedom marną inwestycją, więc na początku 1707 roku postanowiono utworzyć w oparciu o owych wojaków jednostki piechoty, które można by wysłać przeciw Rosjanom. Powstały następujące oddziału:
1. Sachsiska infanterirementet (‘saski regiment piechoty) – etatowo liczący 1152 żołnierzy regiment pod dowództwem pułkownika J.B. Schommera. Wysłano ich do Finlandii, gdzie w 1708 roku wzięli udział w ramach korpusu generała Lybeckera w wyprawie do Ingrii. Regiment został zdziesiątkowany na skutek chorób i trudnych warunków do których nie byli przyzwyczajeni Sasi – chłopcy umierali od chorób i brudu. W 1709 roku jednostkę wycofano do Szwecji, gdzie wcielono do niej resztki pozostałych oddziałów saskich (patrz niżej). W 1710 roku regiment walczył w Skanii. Do 1716 roku częściowo jako garnizon w Skanii, częściowo w składzie załóg floty. W 1716 i 1718 roku brał udział w nieudanych wyprawach do Norwegii. Rozwiązany w 1721 roku.
2. Sachsiska infanteribataljon (‘saski batalion piechoty’) – liczący 518 żołnierzy pod dowództwem pułkownika H.M. von Seulenburga. Wysłany do korpusu Lybeckera w 1708 roku, zniszczony w październiku 1708 roku pod Kolkanpaa. Ocalało zaledwie 55 żołnierzy, których wcielono do Sachsiska infanterirementet.
3. Sachsiska infanteribataljon (‘saski batalion piechoty’) – liczący 521 żołnierzy pod dowództwem pułkownika A. Boije. Także wysłany do Finlandii, podzielił losy batalionu von Seulenburga. 67 żołnierzy którzy przetrwali kampanię także wcielono do Sachsiska infanterirementet.
4. Sachsiska infanteribataljon (‘saski batalion piechoty’) – liczący 510 żołnierzy pod dowództwem pułkownika E. von Straelborna. Wysłany do Finlandii, do 1709 roku jako garnizon Viborga. Następnie przeniesiony do Szwecji, brał udział w kampanii w Skanii. W styczniu 1710 roku w potyczce pod Fjelkinge batalion skapitulował przed Duńczykami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz