Niewdzięczna to służba - cz. V

Armię turecką darzę jakimś dziwnym sentymentem, chyba jej koloryt sprawia że lubię o niej czytać i pisać na blogu. Od czasu do czasu użyję więc doskonałej pracy Marka L. Steina Guarding the Frontier. Ottoman Border Forts and Garrisons in Europe by przybliżyć kwestię tureckich sił garnizonowych w europejskiej części imperium.

Na pierwszy rzut turecki garnizon Kanije (dzisiejsza Nagykanizsa na Węgrzech)  w okresie 1627-1628. W przypisach dodałem komentarze, głównie w oparciu o tekst p. Steina:

Cavuş-i divan[1]  - 3

Mehter[2] -  7

Cebeci[3]  - 28

Sekban[4]  - 45

Niewymieniona formacja -  83

Müstahfız[5]  - 87

Topçu[6] -  92

Yeniçeri[7]  -154

Faris[8]  - 625

Azeb[9]  - 752

---

[1] Dosłownie ‘gońcy’, którzy byli pewnego rodzaju oficerami wysłanymi z dworu sułtańskiego; w czasie wojny mogli obejmować dowództwo nad jednostkami garnizonu.

[2] W tym przypadku nie chodzi o orkiestrę janczarską, a raczej o gońców lub strażników bramy.  

[3] Zbrojmistrze.

[4] Segbani/sekbani, nieregularna piechota.

[5] Z dokładną definicją tej formacji jest problem, najprawdopodobniej zajmowali się naprawą i utrzymaniem fortu, w razie walk mogli jednak walczyć jako jednostka piechoty.

[6] Artylerzyści.

[7] Janczarzy.

[8] Najemna jazda prowincjonalna, np. beszli.

[9] Azabowie.