piątek, 23 kwietnia 2010

Armie Wielkiej Wojny Północnej - cz. II

W 1702 roku Karol XII, poszukując remedium na nękającą jego armię jazdę polską, rozkazał generałowi Magusowi Stenbockowi rekrutacje kompanii lekkiej jazdy (freikompani), złożonych głównie z Polaków, ale popularnie zwanych wołoskimi (Vallacken). Wołosi walczyli przede wszystkim w składzie głównej armii polowej, zajmując się przede wszystkim rozpoznaniem i zwalczaniem podjazdów przeciwnika. Podczas pobytu w Saksoni na rozkaz Karola XII wszystkie samodzielne oddziały lekkiej jazdy weszły w 1706 roku w skład Vallackregementet (znany też jako Volloscherreegementet). Jednostką tą, składającą się z 12 szwadronów (ok. 1000 żołnierzy) dowodził pułkownik Sandul Kolza (spotyka się kilka odmian jego nazwiska, prawdopodobna rumuńska wersja to Sandu Colţea) Wołoch służący w armii szwedzkiej od 1703 roku. Wołosi wzięli udział w wyprawie na Rosję, regiment w większości zniszczony w kampanii połtawskiej. Resztki towarzyszyły królowi i zostały przeformowane w Benderze w Niesterska dragonregementat (dowódca - płk. Krzysztof Urbanowicz, adiutant Karola XII). Regiment wraz z powracającym królem dostał się do Straslundu, gdzie kapitulował wraz z resztą garnizonu w 1715 roku. 2 oficerów i 21 szeregowców z tego oddziału weszło w skład Tyska dragonregementet (czyli ‘niemieckiego regimentu dragonów’). W 1717 lub 1718 roku z Polaków i innych ochotników utworzono Polska regementet till hast (polski regiment jazdy) który brał udział w kampanii norweskiej (99 ludzi pod płk. Johan Stenflycktem).
Kolejną jednostką był Smiegelskia polska dragonskvadron - oddział złożony z polskich ochotników, utworzony w 1711 roku (100 ludzi), brał udział w kampanii Stenbocka w 1712 roku przeciw Duńczykom, wraz z armią feldmarszałka kapitulował pod Tonningen.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz